Kimine sağasağlam, sonuna dek, şüphesiz inanıyoruz.

Kimine ise batıl!

Ama batıl inandıklarımız ömrümüze daha çok takılıyor, kalbimizde daha çok yer işgal ediyor, kalbimizi daha çok bunaltıyor, daha çok yaptırım uyguluyor, daha çok günahlı sevaplı çalışıyor, daha çok burnumuzun direğini sızlatıyor…

O zaman birini seveceksen batıl seveceksin!

Al bakalım eline bir meşale. Şimdi dön arkanı geçmişine, say tek tek sevdiklerini, inandıklarını yüreğine.

Gerçekten sevdiklerin, böyle yüreğinden akan sıcaklık ile, çook eskiden tanışık olma hali ile, baktığında gözlerini dolduran gözlerin ile sevdiklerine bir bak! Seviyorsun evet, inanıyorsun evet, ama kalbinde kapalı sandıkların içine koymuşsun onları, gerekirse sevgisi, çıkarıp bakıyorsun, seviyorsun ve yerine koyuyorsun. Vermiyorsun kimseye ama sandık kapağını da gerekmedikçe açmıyorsun, sen istemedikçe bakmıyorsun.

Ya batıl sevdiklerin, saplantılı, heyecanlı, muzip, kuralsız, yersiz sevdiklerin?

Onlar öyle mi?

Kalbinde ulu orta yer işgal ediyor, başkalarının ruhsatlı arazisine göz dikiyor ve hatta orada konaklıyor, senin kurduğun obaları yakıp yıkıp, rezidans inşaa ediyor da sesin çıkmıyor!

Ah seni gidi değer bilmez, kadir bilmez, su götürmez, safa yatmaz, kalem tutmaz cahil yürek!

Amma heveliymişsin burnunu sürten ters cinsine, amma eğikmiş üçgenlerin, hipotenüsü küsuratlı güzellere…

Bundan 1000 (bin) yıl evvelde dememiş miydim sana? “Bak bu adam sana yapışır, bu kadın yüreğine sokulur, atamazsın, koparamazsın elinde kalır elleri, bırak böyle sevmeyi. Sonra zül olur kesemezsin tırnaklarını geceleri… Sen sakin sev, serin sev, duraklı sev, sağlam sev, mantıklı sev…”

Ama yoook! Artık ekspres vagona binmiş yüreğin, inemezsin. 13üncü durakta inmen gerektiğini söylesem korkarsın inemezsin. Sen beni batıl sevdin, ben seni batıl!

Kopamamamız bundandır anladım, bunca şiddetli kavganın içinde birbirimizi sapasağlam tutmamız bundandır anladım.

İnanmam batıla da bir tek buna inandım!

Ben seni batıl sevdim, sen beni batıl!…