Dünyanın düzenini, ülkenin düzenini, şu başıbozukların düzenini düşüneceğim, onlara üzüleceğim derken kendi içişlerimdeki huzurun toplu iğne ile aranacak duruma geldiğini yeni fark ediyorum. Yani neyim varsa kaldırıp çöpe atmışım, eski sevdiklerimi çamaşırlığa asıp orada ömürlük kurumaya bırakmışım. Tellerinden canımın acıdığı sözlerin, bedenimin üzerinde konaklaşmasına bile isteye izin vermiş, yüzüme doğru tırmanan mutsuzluğu yeni fark etmişim.