“Birinin Annesi oldum, birinin kardeşi, birinin ablası, bir iki kişinin evladı, birilerinin arkadaşı, birinin ilhamı, birinin tövbesi, birinin şükürü, birinin küfürü, birinin göz bebeği, birinin hilesi, birinin yasağı, birinin kaçağı, birinin sevdalısı oldum!”

Kendime biraz heves olayım diye neden ararken, kocaman bir cümleye değdi ellerim. İşte bu yukarıdakine!…

Sürekli döndüğünden midir nedir Dünya’nın kafası hep dumanlı. Hep bi umursamaz, hep ‘bi Dünya’ kafasında. Birine tutunuyorsun elinde kalıyor elleri. İçinden kan geçmeyen, hücrelerinde sevgi içermeyen kopuk elleri de, ateş olsan ısıtamıyorsun. Bu nedenle, yine güzelliğin tezahürünü kendinde aramakta fayda var.

Hayatta alabildiğimiz onca unvan var iken, kendimizi bir şey olamamış hissediyoruz ya, aslında açık ve seçik şu yukarıdaki cümleden en az dördünü hepimiz olduk! Bunları herkes oldu diye, bizim olduğumuzun önemsizliği temellenmiş olmuyor. Herkes olsa da , biz de olduk sonuçta!

Dönüp durmasın gözlerin yuvalarında, arayışlarının kaynağında kendi mutsuzluğun ve fikirsizliğin yatıyor şunun şurasında. Bul, kes ve yapıştır duvarına. Bir şeyi gözün görürse, içinde anlam buluyor ya; bu basit algı ‘insan’ denen herkeste oluyor ya, sende de olacak unutma.

Birinin annesi, birinin kardeşi, birinin ablası, birinin sevgilisi, birinin karısı, birinin kocası, birinin her şeyi olabilmişken şu hayatta kendinin bir şeyi olamadı isen daha, ne yazık oldu senin şu yere değen ruhuna!…

Bir sürü şeyi ardı ardına ve eş zamanlı olabilmişken, hala kendine bir arkadaş, bir dost, bir sevgili, bir ‘ilahi’ olamadı isen yazıktır ya! Kalbinden geçen sayıları tutup tutup bırakman ve bir sürü güzelliğe cesaret edememen de, kendi adını defalarca zikredip, kendine dair oluşmuş uzaklıktan doğuyor. Bırakma artık içinden geçenleri, etrafta milyonlarca olduğunu bildiğin basit bir ‘sayı’ da olsa!… Sen daha farkında olmadan bir sürü sıfatın sahibi olmuşsun baksana!

Tut içinde, bırakma sana kendini sevmeyi öğreten her bir kişiyi!…