Beni Gerçek’leştir Tanrım!

Bu Dünya’ya yolladı isen, gerçek kıl bedenimi, ruhumun kimselere ait olmadığını, herkesden sakla. Duvarlarımda duran çeşitli rengi silik kıl. Beni, anla! Beni, beni anlayanların içine yolla! Savaş çıksa kucağına sığınabileceklerim arasında beni sakla.

Yok, artık beni büyüt felan demeyeceğim. Aksine, Beni küçült Tanrım! Kimseye gözükmeden mutlu olayım, elime yapışmış buketleri kimseye göstermeyeyim. Kıskanmasınlar maskelerimi. Her gün değiştiriyorum ya , çeşit çeşit takıp simamı eskitmiyorum. Girdiğim rollerin icabı olarak kullandığım tak-çıkar gülüşlerimi bedenimden soy. Çıkmazlarımın sonuna ÇIKMAZ diye yaz da her defasında içime umut koyma! Masallarımın sonunu güzel yaz, hayallerimin ucunu açık tut. Denizlerimin rengine mavi kat, suyumdan lekeleri çek çıkart.

Yani küçült beni Tanrım!

İnsanların gözünde, kendi gözünde ve hatta benim gözümde küçült beni. Küçültte kimse bakmasın mutlu azıklarıma. Kimse bohçamdaki ucu kopmuş poaçaya imrenmesin. Kimse gözlerimin renginden imalar çıkarmasın. Kimse ruhuma sinsice dokunmasın!

Her giden geminin yolumu durdurup beni içine almasını önle. Gemilerin beni görmemelerini, bulmamalarını sağla. Bindiğim bir gemi olacaksa da , olmasın kendini Nuh’un gemisi gibi hissetmedikten sonra…

Bin türlü meyvenin tadını bir lokmada sunacakların katılım listesine beni de ekle. Küçük, yer kaplamaz sevdalarda beni eyle.

Şimdi beni küçült Tanrım, kimse görmesin, kimse söz etmesin rüyalarıma. Biraz dinlendir , biraz güzel söz  fısılda kulağıma.

Denediğim hayatların içinde kalamıyorum, beni kendime sakla!…