Bir anlam verememek ile bir anlam bulamamak ikizliğinde düşünüp duruyordum. ‘Geçici’ şeylerin sevilme sorunsalında kafamın taşlara değen kısmını çıkardım. 🙂

İnsanın kendisi de yeryüzünde gelip-geçici bir varlık olduğundan mıdır her türlü ‘geçici’ arkadaşlık, sevgi ve zamanlara değer vermesi!…

İnsan insan olalı nice sevdanın, nice duygunun, nice tutkunun peşinden gitti-geldi. Hepsinde de bir ‘geçici’ olma durumu baş gösteriyordu. Geçiciydi ve bi o kadar sevildi, geçiciydi ve bi o kadar istendi, geçiciydi ve bir o kadar beklendi!…

Yaptığımız tatiller ve otellerde o kokladığımız kimyasal nevresimler gibi… Geçiyordu, kısacıktı ama en sevilen anların geçirildiği kirlilerdi. Kim bilir daha önce hangi medeniyetin bir soyu kirletmiş ve senin başını koyacağın yastığa yüz diye yıkanıp takılmıştı! Bilinmiyordu ama o çamaşır makinasının içine konan renkli tozlar ile artık o çarşaf sana hizmet ediyordu!

Bir bunla bitse keşke, geçici diye sevdiğin, bırakmak istemediğin öyle çok şey var ki. Ya kalıcılar! Ya ‘o nasılsa var’lar! Ya yer yarılsa yerin dibine girmeyecek ve seni yüzeyde tutacak olanlar! Onlar zaten varlar ve hep olmaya devam edecekler!… Onların içinde iken öyle acayip mutluluk pozları vermene gerek yok, onlarla iken kendini hayatının tatilinde hissetmene gerek yok!…

Tüm geçici duygu ve zamanlar,  ‘insan’ dahil geçip gidecek ama ‘kalıcı’ dostluk, sevgi ve yakınlıklar hiç geçmeyecek. Gökyüzünde asılı kalacak zerrecikler gibi, yağmurla toprağa kokusunu verecek. Bedenin içinde ruha bulaşacak ve o ruh ile gezgin olacak. Onlar dönüp dolaşıp başka bir hayatın içini güzelleştirecek.  Ne kadar ‘kalıcı’ şey biriktirirsen ömründe ve onlara değer verdikçe sende kalma sürelerini ne kadar uzatırsan, o kadar güzellik taşınacak solucanların ağzında.

Ve insan da geçici süren hayatını anlamlandırıp, kalıcı hisler bırakabilecek onu tanıyanlarında…