Zaman geçiyor,

Davranışını, tutumunu, eğilimini, bakış açını değiştirebiliyorsun ama yaşadığın duygular ve onların seni nasıl hissettirdiklerini hiçbir zaman değiştiremiyorsun. Bu durum böyle kalıyor.

Gelişim sürecimde, kendime ettiğim onca telkin, iyilik, sabır ve tekamülden vazgeçtim. Yaşadığım duyguları hiçbir zaman değiştiremiyorum. Birisinin yüzüne baktığımda bana hissettirdiği duygudan başkasını göremiyorum. Kaşını, gözünü, sözcüklerini, içini, dışını, iyi niyetini felan anlayamıyorum. Sadece o his. O büyülü his.

Öğreniyorum ki;

Uğraşmamalıyım. Direnmemeliyim. Duygular kesinlikle değişmeyecek. Peki bu soyut ‘duygu’lar ve bize hissettirdikleri nasıl bir şeydir ki, bizi bu denli alıkoyuyor? İstediği yöne bizi çekiştiriyor? Vücudumuzun, ruhumuzun ve kalbimizin özerkliğinden söz etmek ne mümkün! Duygular, her organın içine nüfus etmiş ve öyle egemen ki!…

Zaman geçiyor,

Bir şeyler daha belleğime yapışıyor. Bilerek değil, ansızın biliyorum onları. A priori olarak seriliyorlar gözlerimin önüne. O vakit, bir kimseyi sevmek ya da sevmemek; bir kimseden korkmak ya da korkmamak; bir kimsenin ellerinden tutup, hayatın devamında yalınayak yürüyebilmek ya da yürüyememek; bir kimsenin ismini hatırlayınca bile zihnindeki donan hücrelerin varlığı ya da yokluğu, o kimsenin sana yaşattığı hislere bağlı. Onunla yaşanmış geçmişinde, ondan sana hediye kalmış duygular ilişkinizin gidişatının temel belirteci.

Zaman geçiyor,

Herşey değişiyor, herkes değişiyor. Bir şey hariç! Duygular!

Bir kişiyi anımsamak istersen, kalbindeki hislerden oluşan bulutlara bir bak. Hangi hissiyatın içinde hangi kişilerin olduğu açık-seçik yazılı. Ve bunlar oraya mıh gibi kazılı!