İnsan, neden kimliğini yanına almadan dışarı çıkamaz?

İnsanın neden her hangi bir yerde kimliksiz olduğunu farkettiğinde, içi hiç rahat edemez?

Kimlik, cebimizde duran ve bize aslında “kimlik” kazandıran bir şey midir?

Bakınız!

Birkaç gün kimliksiz dolaştım sokaklarda. Elimi attım cüzdanıma ama yoktu! Aslında bilerek yoktu çünkü ben yanıma almadım çıkarken. Sonra kendi kendime yaşadığım sorgularda fark ettim ki, ben çoğu zaman sıkı sıkı bağlanmak istediklerime, artık öyle sıkı bağlanmak istemedim o an. Ben, kimseye ait olmak ve kimsenin bana ait olmasını istemedim.

Cebimde duran pembe pressli bir kağıt benim tapumun kimde olduğunu gösterecekse, kendi seçimimle bunu reddettim. Aidiyet duygumu bir çırpıda yitirdim!

Sonra sonra bu cümle o kadar büyük göründü ki gözüme, belki de en hakiki ruhsal bunalımların başlangıcı olabilirdi ya da ulvi bir rahatlamanın işareti. Tıpkı bir meditasyon gibi.

Ait olmak istemiyorum.

Kimseye ait olmak istemiyorum! Bu kadar basitçe söylendikte kulağınıza anlaşılır geliyor ama ruhundan geçerken sözcükler öyle bir etki bırakıyor ki…

Depresyon mu?

Evet!

Korkmuyorum, çünkü insanım ve içime konan ruhun da sağlığını bozmakta haklıyım.  Midem ağrıyor, başım ağrıyor, Dünya fırdöndü olmuş etrafımda dönüyorsa, ruhum da zedelenmek istemekte haklı! Kendini, ona ait hissettiği varlıklar görünmezliğe kavuşmuşsa ve bu büyük olay epey erkenden başına gelmiş ise, ruhum da Karanlık Çağ içinde kalmayı hak etti. Bütün bunlar olurken bedenin ve kalbin kolkola vermiş mücadele etmeye çalışıyorsa, ruhun da bir yerde kendini bırakmaya haklı!

Depresyonu kendime hak görüyor ve içinde kaldığım süre zarfını yadırgamıyorum. Yaralanmayı, aidiyet duygumu kaybetmeyi oldukça yararlı buluyorum. Kimliğim yok, ait olduğum bir ebevyn ya da gönül ilişkim yok diye ayaklarımın boşluğa basmasını olağan karşılıyorum.

Öyle bir zaman gelir ki, güle oynaya sürüden ayrılırsın.

Kurt mu kapacakmış?

Kapsın!

Not: Korkma, seni aldığın bu hasarlarla Kurt bile sahiplenmeyecektir!