Kendini önce yalnızlaştırmadan karışamazsın kalabalığa,
Gözlerini bir kıs önce güneş girecek korkusu ile gözlerine.
Sonra alışınca açacaksın.
Bin tane ışıktan oluşan gökkuşağına bakacaksın.

Sen, beni bi dinle de önce kendine yalnızım de!
Sonra ellerinden kurtkadın kılları çıkacak, şaşırma.
Önce onlar çoğalacak, sonra bedeninde başka organlar “ben varım!” diyecek.
Alışacaksın fazlaca olan sevdaların yalanlığına.

Bi yalnızlaş bakalım da sonra üzerinden kalkmayan karabasanların pis suratını göreceksin.
Sen yine de aldırma bunlara.
Sen, beni bi dinle de önce kendine yalnızım de!
Bir bir eleyeceksin sirkeleri yiyen siyah bitleri,

Bir bir ayıklayacaksın kana susamış hücreleri,
Çıplak ellerinle yolacaksın sevimsiz otları,
Ve sonra birden kalabalık bulacaksın kendini.
Birden sevdanın eteklerini ellerinle tutacaksın.
Ama

Sen, beni bi dinle de önce kendine yalnızım de!