–          Deli miyim Anne ben?

–          Yok kızım ne delisi!

Öyle ya, deli olmanın toplumumuza göre en hakiki göstergesi olan ‘kendi kendine konuşmak’ dışında hiç bir şey yoktu!… Bir görünen, bir elle tutulan, yumrukla çakılan bir gerçeklik gözlenemezdi. Ama deliliğim hava kadar gerçekti, içine çektiğin ve bedenin için hayati bir ihtiyaç olan ‘hava’ kadar gerçekti. Elini istediğin yere salla, avuçlarının içine dolamayan hava, burnundan içeri öyle hızla giriyor ve cansız kalbe hareket veriyordu ki!… İşte böyle Hava kadar gerçekti, bazı varlıkların varlığı!…

Tüm yaşayıp, içselleştirdiğim duygu-durum bozukluklarımdan çıkardığım dersler ile de sabittir ki, deli olmayan kimse şu hayatın angaryalarını taşıyıp, kendine yuva yapacak güçte değildi! Çok ebeveyn ile büyüdüğüm halde tamamlanamamış ruhsal basamaklarımdan, yalnızken çıkıyor olmanın ve sadece kendime ait olmanın huzuru ile ‘deli’ olmayı kabul ediyordum!

Köksüz değildim ama köklerimin hayatımda dallanma isteği ile kendimi bulunduğum kaptan çıkarmaya gayret ediyordum. Bu çok ebeveynli ailelerin elinde yetişen ve ‘bağımlı’ yetiştirilme hazzı ile bu zamana gelmiş olan ergenlerin, kendilerine yetmez durumları o kadar normal ki!… Benim de böyle bir çevrenin etkisi altında büyümüş olmam muhtemeldir. Bunu şuradan anlıyorum ki; hayatımda kendi kararlarımı vermeye çalışınca, ya da kendi istediğim ve kimseden onay almadığım bazı olayları yaşamaya başlayınca, içimde bir yerde ‘reddedilmişlik’ hissi ile yolunuyordum. Bu ‘reddedilmişlik’ öyle bir nüfuz etti ki ciğerlerime, ailemden bağımsız bir karar almak istediğim halde, “bu kararı alırsam ailem beni reddetmiş olur mu?” düşüncesi ile devindi durdu! Oysa, onların beni her durumda, her zamanda, her mekanda ve her ne olduğunda sevecek, sonsuz sevgi içeren kalplerini bana sunacaklarını biliyordum.

Sadece ben miydim? Şu toprakta yaşamış, şu dini coğrafyanın hamuru ile şekil verilmiş her insanda bir ‘bağımlılık’ sendromu hakim. Yalnız olmayı ve ‘yalnızlığı’ öğrenemediğimiz gibi, bundan zevk alabileceğimizi de asla düşünmüyoruz. Ama doğarken yalnız, ölürken yalnız, aslında başına gelen her olayda yaşadığın biricik hisler ile yalnızsın. Batılı toplumlarda çocukların bireyselliğine verilen yüksek önem ile onların karar alma mekanizması epey erken besleniyor. Buna özendiğim yok asla. Çünkü orada da ciddi ahlaki yozlaşmalar ile baş etmek durumunda kalıyorsun.

Neyse ki ben çoktan delirdim de, tüm toplumsal paranoyalardan kurtuldum!…

Şu köklerime olan sevgim hakkında düşünürken de sihirli bir cümle buldum. Hayatımda bulunan herkesi, bana bir sözcük ile emeği geçen cümlesini seviyorum. Kendimi bir pergel gibi düşünüp, ayağımın biri ile köklerime sıkı sıkı tutunup, diğeri ile Dünya’yı gezmek istiyorum! … 🙂 Ve insani erdemler ile donanmış azıcık insan tanıyorum, bunların sayısında enflasyon istiyorum!