Kıyak geçti günlerim,

Unuttum hemen.

Kuşlar ne güzel de uçuyordu, koca bir gün onları seyre daldım.

Sonra bir gün hamamda kirlerimle beraber acıları da attım.

Yüreğimi keseledikçe azaldım,

Ayaklarım öyle hafif geldi ki, ayakkabılarımı en ağırından aldım.

Kıyak geçti günlerim,

Senin yokluğun beni çok yormadı.

Yokluğun ile varlığın arasındaki farkı bile gözlerim anlamadı.

Birkaç damla dışında yaş akıtmadım.

Herkese çok fena güldüm, herkesin gözlerinin içine bakıp “bitti, geçti” dedim.

Kıyak geçti yani günlerim,

Unuttum hemen.

Eski günlüklerimi çıkarıp eski aşklarıma baktım.

Senin olduğun sayfaları tek tek kopardım.

İçimi acıtmadı o zamanlar seni yazdığım mürekkebin rengi.

Sayfaları parçalamadım bile, hırslı değildim çünkü,

Buruşturdum ve çöpe attım.

Sakindim, huzurlu, biraz da mutlu.

Kıyak geçti yani günlerim,

Masanın üzerine ekmek için bıraktığın parayı aldım.

Biraz fazla idi, kendime kıyafet aldım.

Ha bir de spora yazıldım, saçlarımın rengini, ellerimin öjelerini değiştirdim.

Kendime bir ben yarattım.

Kıyak geçti anlayacağın günlerim.

Herkesi de bir güzel inandırdım.

İnsanlar gülen yüzümü görüp, mutlu olduğum masalını “gerçek” yaptı.

Beni hırpaladılar, üzdüler, kalbimin eteklerine basa basa ağlattılar.

Hepsini sana şikayet ettim, hepsini Allah’ıma havale ettim.

Anlayacağın şu ki sevgilim;

Herşeyi senin istediğin gibi yaptım!

Kalbimin içine giren sarsıntıyı ellerime aldım, titreyen ellerimle onu korkutmayı başardım. Kimseye ağlayan gözlerimle bakmadım. Minik kızımıza hep gülümseyip, “ben varım” imajını verdim. Senin sevdiklerini sevmeye devam ettim, sana duyduğum sevgiden…

Ben, senin yokluğunu bir bıçağı avuçlarımda tutar gibi tuttum, sıktım, elimden damlayan kanlar aktıkça sildim, aktıkça sildim.

Anlayacağın şu ki sevgilim;

Herşeyi senin istediğin gibi yaptım!

Herkesi senin isteyebileceğin gibi sevdim!

Ve Sevgilim, sen gittiğinden beri, ben hep sadece seni istedim!